Mijn vingers zweven absurd lang over het toetsenbord. Eerlijk? Omdat ik voor het eerst sinds lang reflecteer over onze verwezenlijkingen. Hoewel Madam Bakster startte als een testproject, een hobby om naast mijn liefde voor literatuur vat op de werkelijkheid te krijgen, verloor ik mezelf in het kneden, bakken en decoreren. Of vond ik me net, ‘t is hoe je het bekijkt.

Deze blogpost is daarom niet meer is dan een warrige reflectie op ons pad (en een excuus om een nieuw recept te delen natuurlijk!). Op de afgelopen maanden. Omdat we op dit moment de toekomst nog niet scherp in het vizier hebben. Maar misschien is dit net waar het om draait, niet? De vage aanwezigheid van een toekomst die zich aan het vormen is. Geen hoofdweg, geplaveid en met ingebouwde spots verlicht, maar een aardeweg. Dus deze blogpost is er simpelweg eentje voor aardewegen, onzekere toekomstbeelden en gedachten die nog niet geordend zijn. En lief zijn. Voor mekaar en onszelf. Want ik ben er meer dan ooit van overtuigd dat er zulke mooie dingen kunnen gebeuren als we vertrouwen leggen in onszelf en de ander. En als je het mij vraagt is er geen mooier teken om dat vertrouwen en die dankbaarheid te vertalen in een goed gevulde mand met verse muffins uit de oven (; Who’s with me? Dit recept is overigens een aanpassing op het recept van Rens Kroes.