Wie deze post leest in de hoop een nieuw recept te ontdekken, is eraan voor de moeite. Maar lees toch verder. Ik beloof het kort te houden. Vorig jaar, toen het idee voor Madam Bakster zich nog niet eens een weg gebaand had door mijn hoofd, hield ik een dagboek bij, en een blog. Een manier om mijn gedachten virtueel te ordenen. De zin die ik exact 2 jaar geleden neerpende, gaf de aanleiding tot deze korte en simpele post, als teken van dankbaarheid.
Want dankbaar ben ik. Om een poging te mogen ondernemen mijn eigen waardes en ervaring uit te dragen en om te zetten in iets positiefs. Om op mijn manier mee in te staan voor een socialere, meer duurzame en meer solidaire wereld. En along the way ook een hoop getalenteerde mensen met idealen gekruist te hebben. Kennis komt met ervaring. En ik vond niet alleen mijn passie onderweg maar vooral mijn eigen identiteit en stem. En net dát betekent voor mij ondernemen.
Daarom ben ik dankbaar voor alle berichten van gelijkgestemden, die boodschap hadden aan het verhaal die ik wil brengen. We leven in een tijd waar storytelling troef is en worden afgevlakt door alle persoonlijke verhalen die overal te lezen zijn. Verbondenheid is waar we allemaal naar verlangen. Ongeacht de hokjes waarin we vaak opgedeeld worden.
Meer dan ooit geloof ik in de kracht van desserts, van voeding in het algemeen. Als manier om weer verbonden te geraken met elkaar. Om weer samen te beleven, op een verantwoorde en bewuste manier. Zo hoop ik op mijn manier de band tussen consumenten en pure, eerlijke en ambachtelijke voeding te versterken. Een welgemeende bedankt aan iedereen die me stuurt, steunt en uitdaagt om hier elke dag aan verder te bouwen. Passie mag dan wel een containerterm geworden zijn, het weerhoudt me niet om jullie op te roepen om ook die van jullie te vinden. En mee te bouwen aan de best mogelijke wereld!
Ik maak er niet teveel woorden aan vuil. Bedankt om deel uit te maken van mijn leven en de missie die ik voor ogen heb. Dat verdient een foto van een taart. Hoe kon het ook anders!